Over onverwacht zwanger zijn

Juli 2021.

Een zaterdagavond. Daar begon het allemaal. Een gezellige avond uit eten met vrienden van het lief. Voor zij die het nog niet wisten, ja ik was van het straat. Halleluja, de schietgebedjes van mijn oma hebben geholpen. 

Ik bestelde een lekkere portie mosselen met friet, want gewoon jammie. De ober bracht mij mijn kom met die overheerlijke mossels in en ik? Ik werd plots ziek. Overmand door misselijkheid keek ik naar die heerlijke delicatesse voor mijn neus. Zonder verder na te denken zeg ik tegen het lief 'goh, ik voel mij niet zo lekker, zal nog wat weten van mijn angina.'. De weken daarvoor had ik regelmatig het zuur en verschillende ontstekingen in mijn keel. 

Zondagochtend begin ik aan mijn shift. Opnieuw overmand door de misselijkheid. Mijn hersens hadden nog steeds geen link gelegd tot later die dag. Mijn borsten deden pijn en ze veranderden zichtbaar. Lichte paniek en dan ontkenning… ik kon niet zwanger zijn. 

Maandagochtend vertrok ik naar het ziekenhuis. Een maagonderzoek stond op de planning. Ik was zoals ik zei al enige tijd niet lekker en het werd mij wat te veel. De verpleegster stelt haar standaardvragen en dan de vraag die mij ook bezig hield. 'Is er een mogelijkheid dat je zwanger bent?' Ik wilde overtuigd nee knikken, maar ik twijfelde. En als ik dacht dat ik een pokerface heb moet ik opnieuw denken, want de verpleegster zag mijn twijfel. 'We zullen een bloedonderzoek afnemen.' En zo verdween de naald in mijn hand. Helaas ging het niet zo vlot en bleek die naald waarmee ze wilde prikken bot. Na enkele seconde duwen en de pijn verbijten. 'Ik moet niet zo flauw doen zeg' besloot de verpleegster een andere naald te nemen. Halleluja moment nummero deux. 

Maandagnamiddag werd ik wakker van een heerlijke dut (Ja, ik wilde niet voelen of zien hoe ze een buis in mijn keel ramde.) De verpleegster stond aan mijn bed. 'Proficiat juffrouw, je bent zwanger.' Even niet wetend wat te voelen sloot ik opnieuw mijn ogen. 

De dag daarna waren een beetje een waas. Gelukkig en angst wisselde elkaar af. Zowel het lief als ik wilde graag kindjes, maar liefst een beetje later. Er stond nog geen baby op de planning. het werd een week van stilte en elkaar ruimte geven. In de beginfase was het voor ons nog een 'probleempje' in plaats van een klein mensje. 

Ik voelde mij schuldig tegenover al die mama's uit het buskesclubje van Eva Mouton, die zo veel moeite moeten doen voor dat kleine wonder. En wij? Eén keer onveilige seks en meteen het winnend lot getrokken. En dan te weten dat we beide toch seksuele voorlichting hebben gekregen op school. :-)  Ik voelde mij ook schuldig dat ik niet meteen gelukkig was. 

Het leven zoals we het kende zou veranderen, en ik wist niet of ik daar klaar voor was. Ik was bang dat het de relatie die ik met mijn lief had op het spel zou zetten. We waren nog geen twee jaar samen op het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Een kind zou druk zetten op wat we hadden opgebouwd. We zouden anders moeten leren omgaan met elkaar. En daarnaast waren er nog andere zorgen zoals geld, onze woning, onze toekomstplannen, enz. Als ik dat nu schrijf lijkt het zo egoïstisch, maar het is de waarheid, en die mag ook gezegd worden. Maar het meest van al was ik bang dat ik geen goede mama zou zijn. 

Ik kwam door wat opzoekwerk in contact met de Wolk vroedvrouwenpraktijk. Dankzij de beste vroedvrouwen ooit verdwenen al onze zorgen, alsof ze er nooit geweest waren. Ik was er plots klaar voor. Dus hierbij een dikke merci aan Yoika en Lore. Ik kan iedereen aanraden om gebruik te maken van een vroedvrouw aan huis. 

Ik ging de termijn in waar alles nog mis kon lopen, en God hoe ironisch. Nadat ik zo bang was om mama te worden, was ik nu dubbel zo bang om dat klein wezentje te verliezen. En dan was er de eerste controle bij de gynaecoloog (damn, wat een moeilijk woord is dat.)  

Oh wat was die spannend... (PS: de foto is niet de eerste echo, maar een verdere termijn) 

Onze mini had gelukkig een gezonde hartslag en alles werd goedgekeurd. En vanaf dat moment was dat 'probleempje' niet langer dat, maar werd het echt een kind in ons hoofd. Die problemen? Die losten we wel op. 

Dan weer wachten op de resultaten van de NIPT-test. Na twee dagen kreeg ik de resultaten al. Dikke shoutout voor het labo in Dendermonde. Ons kindje was helemaal in orde en we zouden een meisje krijgen. Het lief en ik waren dolgelukkig in deze fase, want wij gingen een kind krijgen. Niet gepland, maar zo gewenst. 

 

Zij is het puzzelstuk dat ons compleet maakt, waarvan we niet wisten dat we het nodig hadden.