Over zwanger zijn enzo

Negen maanden lang droeg ik onze kleine blob met ons mee. De reden dat ik haar een blob noemde is omdat mijn gynaecoloog - hoe geweldig hij ook was - absoluut niet goed was in mooie echo's meegeven. Nee, daar zat ik dan met een echo waar geen kind in te zien was. Ik was in verwachting van een blob met een arm, of was het nu een been? Het zou ook wel echt een alien geweest kunnen zijn. 

Ik leerde al snel tijdens mijn zwangerschap dat mijn cursus anatomie ver weg zat. Fier zei ik tegen mijnheer docteur: 'Oh ik zie de ruggengraat' waarop hij zei: 'Juffrouwke, dat is het dijbeen.' Op dat moment heb ik dan maar besloten om de rest van de onderzoeken stilletjes te ondergaan. 

Het begin van mijn zwangerschap viel al bij al wel goed mee. Misselijke momenten, maar geen enkele keer moeten braken Zodra ik wist dat ik zwanger was ging ik langs bij de vroedvrouwen praktijk de wolk. Hier kwam ik eerst in contact met de fantastische Lore. Zij luisterde naar al mijn zorgen en overliep met mij alles van begin tot einde. Na mijn sessie daar voelde ik mij al veel beter voorbereid. Zwanger zijn was voor mij niet vanzelfsprekend. Voor zij die mij kennen weten misschien dat ik enkele jaren geleden plots angstaanvallen kreeg. Daarvoor kreeg ik medicatie, die niet samengaan met een klein wonder dat groeit in de buik. Dus naast mijn pil moest ik die pillen ook zo snel mogelijk afbouwen. Ik kan u verzekeren dat de eerste dagen verschrikkelijk zwaar waren. Ik bied dan ook mijn excuses aan, aan iedereen die mijn humeur moest ondergaan. Onder andere dankzij de Wolk overwon ik mijn  obstakels en leerde ik genieten van mijn zwangerschap. 

Daarna kwamen we ook nog in aanraking met de al even fantastische Yoika. Zij werd uiteindelijk grotendeels onze vroedvrouw. Van bloedafnames en suikertesten tot cursussen arbeid en bevalling. Geen vraag was te veel of te dom voor hen. Ondanks dat het hun beroep is voelde zij meer aan als vriendinnen waarmee je een koffieke gaat drinken met een goed patéke.

Net voor mijn 12 weken was er even een kleine paniek. Na een dag spelen in het zwembad verloor ik bloed. Een klein beetje hoor, maar genoeg reden voor deze drama queen om te panikeren. Die dag wilde we het net gaan vertellen aan het lief zijn ouders. Dat werd dan nog maar even uitgesteld. Even langsgaan bij mijnheer gynaecoloog. Er was inderdaad bloed te zien, maar niets verontrustend. 'Gewoon even geen seks hebben hé juffrouwke.'  Zogezegd zo gedaan. Al vond ik dat eigenlijk helemaal zo erg niet. (Maar dat gaan we niet aan het lief vertellen hé?) 

En dan was daar de NIPTt-test. Ik had een dokter die heel realistisch was. Hij vond het belangrijk om te weten wat er zou gebeuren als de resultaten niet positief waren. Nog eens bloed geven, en afwachten maar. Het lief en ik wisten eerlijk gezegd niet wat we zouden doen als bleek dat ons kindje afwijkingen had. Ik vind ook dat je als ouders het recht hebt om daar over na te denken. Ik groeide op met kinderen die hulp nodig hadden. Ik zag hoe zwaar het doorweegt op de ouders, en op de omgeving. 

Gelukkig moesten er geen beslissingen genomen worden want TWEE dagen na de test werd ik opgebeld door het Labo Medina (BIG SHOUTOUT voor hun snelle werking!) Alles was in orde en zoals ik eerder schreef kregen we een meisje. 

Ik hoor ook vaak waaien dat je als ouder niet teleurgesteld mag zijn om het geslacht. Ik vind van wel. Ik was niet teleurgesteld voor de duidelijkheid. Ik was zeker dat het een jongen was doordat in mijn lief zijn familie amper meisjes voorkomen. Ik had dus toch een paar minuten nodig om te plaatsen dat ik verkeerd was. Ik was dus eerder teleurgesteld in mijn gutfeeling.  Ook is de wereld voor meisjes nog steeds niet de allerbeste plek. Dat mocht ik als tiener helaas zelf ondervinden. Ik deelde mijn bezorgdheden met het lief en hij zei: 'Jij doet Krav Maga, ik doe judo. Ons meisje gaat een badass lady worden.' En zo begon ik te dromen over een meisje, en begon ik al snel de eerste kleertjes te kopen. 

Zwanger zijn had zijn leuke en minder leuke kanten. Ik had verschrikkelijk rugpijn en ik voelde mij een gigantische walvis en ik waggelde als een gans. Zo erg dat familie gans op de dijk met mij wilde wandelen.  Ik vond gewoon geen kleren waar ik mij goed in voelde. En ik vind het bijzonder schandalig hoe duur zwangerschapskleding is. Ik zocht tweedehands en in kringloopwinkels, maar vaak paste mijn dikke kont er dan weer niet in. Maar niet alleen duur, ook gewoon heel dingen die niet mooi zijn. Door corona mocht ik grotendeels van thuis werken, dus eindigde ik lekker in losse broeken, t-shirt en leggings van de Zeeman. Geen geld, en comfortabel. Ik had ook een paar jurkjes voor de dagen dat ik toch eens buiten kwam. 

Naast de fysieke kwalen had ik nog last van emotionele momenten. Ik was zo bang dat er iets zou mislopen. Maar gelukkig had ik het beste opvangnet aan onze families en werd ik goed begeleid door de vroedvrouwen. Mijn lief zou u een verhaal vertellen over mijn humeur wissels. Over hoe ik een huilbui kreeg omdat ik mijn glas liet vallen, of over hoe ik de pizzaman zijn neus heb afgesnauwd. ef. Ja zeg, als je pizza bestelt moet die niet pas na drie uur geleverd worden hé. Diene mens verdiende wat kwam nadat hij onbeschoft zei: 'druk, madam twintig minuten'. Maar ook over tranen van verdriet omdat we geen kerstmis konden vieren. 

37 weken 

Nu... mis ik het wel. 

Die kriebels in mijn buik, de schopjes hoe pijnlijk ze ook konden zijn. . 

Het wonder van een kind te laten groeien. 

Het omvallen in de winkel omdat je iets wil nemen in het onderste rek. 

Het niet meer kunnen aandoen van je schoenen.

Het lachen, het huilen en het intens beleven van emoties. 

Het uitkijken en dromen naar dat kleine wondertje.

Al hoop ik oprecht dat ziektes en situaties al corona bij een tweede zwangerschap een ver verleden zijn, zo eentje waar we eens goed om lachen. 'Weet je nog dat we in lockdown zaten?'

Liefs,